แม่เยื้ยน รัตนาลังการ(แก้วพิชัย)

งานศพ

บทส่งท้าย
คุณแม่เยี้ยน ในวัย ๑๐๓ ปี

​แม่ได้จากไปในวันที่ ๑๖ กพ.๖๗ ซึ่งเป็นวันที่หมอรพ.สุราษฎร์ นัดแม่ พวกเราเตรียมรายงานที่เขียนถึงการดุแลแม่ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้าน ยาที่เพิ่งไปรับจากคลินิกเพราะเริ่มเป็นหวัดมีไข้ต่ำๆ ผลเจาะเลือด โดย วันที่ ๑๕ กพ.ได้ให้คลินิกเอกชนมาเจาะเลือดที่บ้าน ผลเลือดที่ออกมาก็ดูโอเคสำหรับคนวัย ๑๐๓ ปี เต็ม (ขาดอีกเพียง ๑ เดือน ) วันที่ ๑๔ กพ. แม่ก็ดูโอเค กับ การอยู่กับอ๊อกซิเจนที่ต้องกลับมาให้ทางจมูกอีกตลอดเวลา (หลังจากออกจากรพ. จากการติดเชื้อในกระแสเลือด ตั้งแต่ มีนาคม ๖๖ และกลับเข้ารพ.อีก ๒ ครั้ง โดยรพ.ต้องให้ออกซิเจนแรงดันสูงและแพทย์แนะนำการเจาะคอทุกครั้ง พวกเราดูแลแม่เป็นอย่างดี ทั้งในรพ.และที่บ้าน ทำให้แม่หายและกลับบ้านได้โดยไม่ต้องเจาะคอ และครั้งสุดท้าย แม่ออกจากรพ.เมื่อเดือนปลายเดือน กย. ๖๗ ทันวันชักพุ่มงานเดือน ๑๑ ของพวกเราชาวสุราษฎร์ แม่ได้ยกมือไหว้พระ ได้ดูเรือพระ และงานเดือน ๑๑ หน้าบ้าน แม่มีความสุขมากจริงๆ มีแต่รอยยิ้ม แม่จำลูกหลานได้ แม้บางครั้งอาจจะต้องนึกนาน แต่เดี๋ยวความจำก็กลับมา)
แต่ช่วง ต้นเดือน กพ. นี้ แม่อ่อนแอและดูเหนื่อยมากขึ้น นั่งหลับตาเกือบตลอดวัน แต่เมื่อถามก็จะตอบได้ หรือ ขานรับการเรียกเบาๆ แต่ปริมาณอ๊อกชิเจนเริ่มแกว่งลดลงต้องปรับปริมาณอ๊อก๙เจนที่ให้ รวมทั้งการดูดเสมหะที่ต้องทำเพิ่มมากขึ้น ถี่ขึ้น แต่การจับให้นั่งห้อยขาช้างเตียง การเคาะปอดเพื่อป้องกันการคั่งของเสมหะในปอดยังต้องทำสม่ำเสมอ พวกเราและทีมผู้แลที่จัดได้ว่าเก่งมาก เขียนรายงานส่งต่อการดุแลทุกวัน ตลอด ๒๔ ชม และยังสามารถเอาแม่นั่งรถเข็นออกไปนั่งหน้าบ้าน แม่รับรู้ทุกเรื่องราว วันที่ ๑๓ กพ. แม่ลืมตา ดูบ้านดูขึ้นไปบนท้องฟ้า หน้าตาสดใส วันที่ ๙-๑๒ กพ. แม่ได้ไหว้ตรุษจีน ได้แจกอั่งเปาให้ลูกหลาน แม้ต้องคอยช่วย และบอก แม่ได้รับพรจากพระที่นิมนต์เข้ามารับบิณฑบาตถึงเตียงในบ้าน โดยพวกเราพยุงให้แม่นั่งพิงหมอนและท่านนั่งได้เอง แม่ยังแข็งแรงมากจะใส่เสื้อให้ยังหนีบแขนพวกเราดึงแขนไม่ออก ต้องช่วยกันถึง ๒ คน ทำความสะอาดต้องใช้ ๒ คนช่วยจับขาให้แยกและมีคนทำความสะอาดอีก ๑ คน คงเป็นเพราะหัวใจของแม่ที่ได้เต้นมาตลอด ๑๐๓ ปี โดยไม่เคยหยุดพัก ได้กระชิบเบาๆ ว่าขอพักหน่อยเถอะ และหัวใจของแม่ได้เตือนพวกเรามาเรื่อยๆ จาก ค่า อ๊อก๙เจน ที่เริ่ม แกว่งขึ้นๆ ลง มาหลายวัน และแม่ของลูกๆ ย่า/ยาย ของหลานๆ และทวด ของเหลนๆ ได้หลับสบายจากไปอย่างสงบ ในเช้ามืด ประมาณตี ๔- ตี ๕ ของวันที่ ๑๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๗
แม่คงพอแล้วกับการไปหาหมอ ไป รพ แม่คงเห็นความห่วงใยของลูกๆ ที่ดูแลแม่ กล่าวได้ว่าเป็นอย่างดีแทบทุกวัน ได้ไปเที่ยวกับลูกหลานอย่างมีความสุข สนุกสนาน ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา และพวกเรามีความสุขมากที่ได้ดูแลท่าน ไม่เคยเบื่อแม้แต่วินาทีเดียว ........
ขอคุณพระศรีรัตนตรัย คุณความดี ความงาม ความรัก ความสุข ได้นำพาแม่สู่แดนสุขาวดี ดินแดนแห่งความสุขเป็นนิจนิรันดิ์

“ ขอกราบแม่ ที่รักยิ่ง แม่ได้หลับสนิท หลับสบาย และสงบสุขยิ่งแล้ว รักแม่มากค่ะ”

คุณ: Pornchai chongpakdee วันจันทร์ ที่ 22 ตอน 14:06 น.แจ้งลบ